فعاليت‌های منظم هواشناسی، اولين بار با اندازه گيری عناصر جوّی، سفارتخانه‌های انگليس و روس در تهران و مناطق نفت خيز جنوب كشور آغاز شد و اين اطلاعات، صرفاً به بايگاني كشورهای مربوط منتقل شده و احتمالاً در برنامه‌هاي تحقيقاتی آن ها، مورد استفاده ويژه قرارگرفته است.
بعد از جنگ جهانی دوم، نيروهای متفقين، برای سلامت پرواز هواپيماهـای خودی، واحد كوچك هواشناسی در ايران داير كردند كه نيازهــــای هواشناسی بخش هواپيمائی آنها را تأمين مي كرد. در آن هنگام، بنگاه مستقل آبياری وزارت كشاورزی، اقدام به تربيت يك گروه ديده‌بان هواشناس كرد كه در ايستگاه‌های هواشناسی مشغول به كار گرديدند.
هواپيمائی كشوری نيز، به علت نياز به اطلاعات جوّی در فرودگاههای كشور، اقدام به تأسيس ايستگاه‌های هواشناسی كرد. در اثر نياز شديد برنامه‌ريزان به آمار و اطلاعات اقليمی از نواحی مختلف كشور و ناهماهنگی در تأسيس ايستگاه‌های هواشناسی- كه در بخش‌هاي مختلف ايجاد ميشد - مسئولان وقت، تأسيس يك واحد هواشناسی مستقل را در كشور ضروري دانستند. لذا در سال ۱۳۳۴ اداره كل هواشناسي كشور، وابسته به وزارت راه، تأسيس شد.
سازمان هواشناسی كشور، قبل از انقلاب بيش‌تر درخدمت ترابري هوائي و صنعت هواپيمائی بود و به مسائل هواشناسي كاربردي، كم‌تر توجه مي‌شد. ولي پس از انقلاب اسلامی و با تعيين كشاورزی به عنوان محور اصلي فعاليت‌های اقتصادی كشور، اين سازمان نيز، خدمات خود را به سمت كشاورزی سوق داد و امروزه، توسعه ايستگاه‌ها و بهكرد سامانه آمار هواشناسی كشور، در جهت ارائه خدمات به بخش‌های تحقيقاتی كشاورزی، دامداري، آبياری و غيره، گرايش دارد.