ایران یک دل شد و آن دل در حسرتی گدازنده
سوخت و یک چشم شد و آن چشم در مصیبتی
عظیم گریست.در آن روز خورشیدی غروب کرد
که با طلوع آن هزار چشمه نور در زندگی ملت ایران
جوشیده بود. روحی عروج کرد که با نَفَس روح الهی
اش پیکر ملت را جان بخشیده بود. حنجره ای
خاموش شد که نَفَس گرمش، سردی و افسردگی
از جهان اسلام زدوده بود. لبانی بسته شد که آیات
الهی عزت و کرامت را بر مسلمین فروخوانده
و افسوس و ذلت را در روح آنان باطل ساخته بود